Met een lichtelijk gevoel van hoofdpijn word ik wakker. Het is zaterdag 8 juli, 9:00 uur 's ochtends en omdat ik altijd met een 18-hoog-raam-gericht-op-oost-dilemma zit (gordijn dicht: geen brandende zon 's ochtends vs. gordijn open: frisse lucht gedurende de hele nacht), brandde ik mijn bed uit. Ik had namelijk gekozen voor gordijn open. Jammer, alweer slechts 4 uur geslapen en klaarwakker. Gelukkig maakt het vrij weinig uit, want iedereen is vast brak vandaag, gister was namelijk het Studentensport Sneakergala!
Dat gala was wel een dingetje. Normaal gesproken ben ik vrij stressbestendig, wel een handige eigenschap als commissaris evenementen, maar voor dit gala absoluut niet. Ik heb absoluut nauwelijks kunnen slapen. Een hele week lang niet. Vanaf vrijdag de 30ste dus niet. Behalve de nacht van zondag op maandag, toen lag ik in een uittrainingcoma tot 3 uur 's middags... Dit hielp ook vooral niet mee met mijn persoonlijke planning, dus had ik meteen nog meer stress. Toen ik eens goed ging nadenken waar al deze stress vandaan kwam werd ik al ietsje rustiger. Eigenlijk was alles check. We hadden een presentator, we hadden 10 prijsuitreikers, de powerpointpresentatie was af, podium, licht en geluid was geregeld, we hadden alle prijzen, de AcCie had een knutselmiddag gepland voor alle aankleding en het draaiboek was rond. Wat moest er nu eigenlijk nog gebeuren? Helemaal niks toch?
Toch komen er altijd 1.000 dingen meer bij kijken dan je van tevoren had bedacht. Ook gaat alles nooit zoals gepland, maar gelukkig had ik een hele lieve en behulpzame activiteitencommissie en een heel lief en behulpzaam bestuur. Normaal gesproken ben ik iemand die graag alles zelf wil doen. Dat kan natuurlijk niet, dus naast de AcCie en mijn bestuur, heb ik van Harry Kort (hoofd beheer van Olympos) te horen gekregen dat ik ook het beheer aan het werk mocht zetten. Zo stond op het gegeven moment Kim (beheer/Sportcafé) met onze mooie paaltjes te slepen en de zaal te wissen en hielp zelfs Edwin (Adjunct Directeur van Olympos) mee met het klaarzetten van sta-tafels! Delegeren kan je leren, blijkt maar weer.
Terug naar vandaag, zaterdagochtend. De kater is bij de gedachte aan het gala direct als sneeuw voor de zon verdwenen. Wat een top-, maar dan ook echt TOP-avond was het. Het was echt fantastisch, alles ging volgens draaiboek, ongeveer. Toen de geluidsmannen van GO bedachten dat de "pauzeslide" van de powerpoint wel vaker ingezet kon worden tussendoor, kreeg ik even een hartverzakking..: "huh? Maar er komen nog twee categorieën, het is nog helemaal geen pauze!". En toen Edwin ineens het heft in eigen handen nam en zei: "er is nog een prijs die uitgereikt moet worden, maar waar niet over gestemd kon worden", raakte ik ook lichtelijk in paniek. Dit stond niet in mijn draaiboek!! Maar het was de moeite waard, enigszins verbluft, maar ook heel blij kregen wij van Edwin een gouden Olympas overhandigd, als dank voor ons harde werken afgelopen jaar.
Mijn hoofd doet toch nog wel pijn, maar ik ben blij. Churandy Martina-blij. Trots op de AcCie, trots op het gala, bijna trots op mijn kater, maar bovenal ongelooflijk, ontzettend, megatrots op mijn lieve, hardwerkende, gruwelijk ambitieuze bestuursgenootjes. Bij het schrijven van het jaarverslag kon ik alleen maar denken: "wat hebben wij ongelooflijk veel leuke dingen gedaan". En we zijn nog niet eens klaar... Tot op de sportmarkt!
