Op het moment dat ik dit schrijf, is de rust in mijn leven een soort van weder gekeerd en is het weer tijd voor een mooi verhaaltje. Afgelopen week had ik namelijk een wiskunde tentamen en een ieder die mij een beetje kent, weet dat wiskunde niet mijn sterkste kant is. Daarom ben ik ook heel blij dat Sonia engelengeduld heeft en mij door elke begroting die ik tegenkom heen praat. Helaas was Sonia's aanwezigheid niet toegestaan bij mijn wiskunde tentamen en moest ik het daar toch echt zelf doen. Hoe dat is afgelopen houd ik even in het midden...

Inmiddels krijgen wij het steeds beter onder de knie om onze taken bij de Sportraad samen met de rest van onze bezigheden te plannen en de afgelopen maand is dan ook voorbij gevlogen. Een Sportraad technisch hoogtepunt voor mij deze maand was een meeting bij het NOC*NSF, waar gesproken werd over hoe een goed sportbestuur in elkaar steekt. Daar zat ik dan ineens aan tafel met de grote bondsdirecteuren, die in plaats van 31 verenigingen er ruim 500 hadden! Voor hen was het bijna onbegrijpelijk dat studentensportverenigingen jaarlijks van bestuur wisselen en toch goed functioneren, waarvoor complimenten. Aan het eind van de middag stapte ik op mijn uit elkaar vallende fietsje, en de rest in auto's die qua prijs de Sportraad begroting flink overstijgen....

Oktober is ook de maand geweest waarin mijn schaatsseizoen weer begonnen is, dus mocht je me bellen en denken wat hoor ik toch op de achtergrond; vermoedelijk zijn het schaatsers of schreeuwende kinderen. Want naast dat ik zelf weer genoeg trainingsuren draai, probeer ik ook kinderen die nog nooit geschaatst hebben wat bij te brengen. En zo af en toe, denk ik dat ik daar een betere voorzitter van word. Ik kan namelijk uitstekend mijn aandacht verdelen, mijn stem verheffen als er echt helemaal niemand naar me luistert en daarnaast ook nog lief lachen. Oh, en mocht je ooit je eigen veters niet kunnen strikken, let me know, want ook dat leer je allemaal als schaatsjuf!  Daarnaast doen deze kinderen mij soms denken aan mijn eigen bestuursleden. Zo was er een meisje dat niet kon stoppen met praten, net als mijn favoriete Brabo Linda. Daarnaast was er een jongen die meer grappen maakte dan dat hij schaatste, hij deed me denken aan Niels, want Niels verbeterd ons bestuursleven door het maken van memes. Bovendien is het op ijsbanen (meestal) koud en natuurlijk zijn er ook altijd kinderen die even komen vertellen dat het koud is. Dat is iets wat me altijd aan Sonia doet denken. Sonia zet het liefst de verwarming in de bestuurskamer op 26 graden en krijgt het dan nog voor elkaar om het koud te hebben... Dus mocht je ons in december in een t-shirt op de bestuurskamer zien zitten dan heeft Sonia de verwarming weer op standje sauna gezet!

Op dit moment is het voor mij weer tijd om een ijsbaan op te zoeken, dus tot de volgende Verhalen van de Voorzitter!

Liefs,

Talita